Je wereld wordt steeds kleiner,
je weet niet waar je bent.
Af en toe herken je mij
op ‘t heldere moment.
Je verliest decorum
en ook je waardigheid.
En je hebt geen weet meer van
het ritme van de tijd.
Je wereld wordt steeds kleiner,
steeds meer en stap voor stap.
Daar leef je in jouw bubbeltje,
waar ik niet veel van snap.
Soms glinsteren je ogen,
maar ’t lichtje dooft snel uit.
Dan is je ‘ik’ verborgen,
die ‘t heden buiten sluit.
Je wereld wordt steeds kleiner,
je leeft in een cocon,
die eens uit zijn omhulsel breekt
en dartelt naar de zon.
Dan vlieg je als een vlinder
frank en vrij, bevrijd.
Zo dans je op een zomerbries
mee naar de eeuwigheid.
© Hans Cieremans
