Als de hoop is opgegeven,
dat je ooit nog beter wordt.
Als het voelt als ‘afgeschreven’
en duurt leven nog maar kort.
Als je moed dreigt te verliezen
door een zware levensstrijd,
dan wil menigeen zelf kiezen
om te stoppen op zijn tijd.
Wordt je leven mensonterend,
ben je niet meer wilsbekwaam,
lijd je zinloos, dementerend,
wie kiest dan in ’s hemelsnaam?
Want dan kan je zelf niet kiezen,
dus een ander maakt het uit,
die dan afgaat op adviezen
en daarna komt tot besluit.
Er wordt veel gewikt, gewogen
door de artsen aan je bed.
Wat ze wel en wat niet mogen,
naar de regels van de wet.
Uitzichtloosheid, zinloos lijden,
maar waar ligt precies de grens?
Tot waar moet je verder strijden
is het waardig voor een mens?
Meestal is de dood een vijand,
maar soms komt hij als een vriend.
Dan verdien je juiste bijstand
met de keus die jij verdient.
Stoppen is dan geen verliezen
ook al raken wij jou dan kwijt.
Is ’t aanvaardbaar om te kiezen,
om te stoppen op jouw tijd.
© Hans Cieremans
