De arts gaf hem de prognose
van zijn slechte diagnose,
want dat was een uitzichtloze
en het beukt er keihard in.
‘‘k Heb de uitslag goed bekeken,
het geheugen kent gebreken
en u heeft zo is gebleken:
Alzheimer in het begin.
Ik begrijp het, dat is schrikken.
maar u moet zich er in schikken
en de bitt’ re pil dus slikken
ook al is de boodschap rot.
Alzheimer is niet te keren
en ook moeilijk te verteren,
maar u moet het accepteren
en berusten in uw lot.
Ga genieten, neem vakantie,
‘k Geef voor toekomst geen garantie,
ik stuur u naar een instantie,
die bekend is met uw kwaal.
Daar ontvangt u vast adviezen,
probeer moed niet te verliezen,
ga voor leuke dingen kiezen,
dan blijft u het langst vitaal.
Nou, tot ziens het allerbeste,
voor de tijd die u zal resten
en laat die nu niet verpesten.
Pluk de dag, nu het nog kan’.
‘Pluk de dag’, da’s makk’lijk praten,
je moet alles los gaat laten,
je geheugen komt vol gaten,
‘Pluk de dag’ is niet meer lang.
© Hans Cieremans
