Goede raad, steun en adviezen,
allemaal heel goed bedoeld.
’t Is gemeend het medeleven,
maar men weet niet hoe het voelt.
Hoe het voelt dat mijn geliefde
oorzaak is van al mijn stress.
Hoe het voelt me weg te cijf’ ren
bij zijn dementieproces.
Al mijn ingehouden woede,
valse schaamte en verdriet.
Al mijn onmacht, al mijn wanhoop,
is er iemand die dat ziet?
Al mijn dubbele emoties,
mijn verbittering, mijn pijn,
onterechte schuldgevoelens,
die altijd aanwezig zijn?
Hij eist al mijn energie op,
‘k zet mijzelf steeds buiten spel.
Hij vraagt van mij alle aandacht,
dat begrijp ik ook best wel.
Maar het maakt me ook verbitterd,
‘k voel me eenzaam, moedeloos.
En ik kan het echt niet helpen,
soms word ik ontzettend boos.
En dan krijg ik weer adviezen,
goed bedoeld en zeer oprecht.
En al luister ik aandachtig,
het is makkelijk gezegd.
Want de waarheid is toch anders,
ook al word ik opgepept.
Je kunt mijn gevoel pas snappen,
als je ’t zelf ervaren hebt.
© Hans Cieremans
