Als wij onze vrijheid vierden,
jaarlijks op de vijfde mei,
kwamen bij hem angstgedachten
aan de oorlog steeds voorbij.
Zijn ervaring van de kampen,
werd indringend herbeleefd.
Zijn arts zag hij als de kamparts,
zolang hij nog heeft geleefd.
Zijn beleving werd versterkt
door zijn dementiesyndroom.
Hij zag razzia’s en beelden
van een vluchtelingenstroom.
En de zusters uniformen,
waren kampkleren van toen.
Zo was hij terug in de oorlog
in ’t verpleeghuispaviljoen.
Zwaar gestrest zat hij te trillen
door het trauma dat hij had.
De verpleging die begreep niet
hoe de oorlog in hem zat.
Achter de gesloten deuren
zag hij buiten in de zon,
kampleiding voorbij marcheren
in het Duitse peloton.
Vijf mei vieren wij de vrede,
zijn we dankbaar, zijn we vrij.
Voor die man in ‘t verpleeghuis,
ging de oorlog nooit voorbij.
Zijn traumatische ervaring,
raakte hij ook nooit meer kwijt.
Tot zijn laatste ademhaling,
want toen werd hij pas bevrijd.
© Hans Cieremans
