Iedereen hoopt oud te worden,
maar oud zijn is andere koek
Ongemakken, pijntjes, kwaaltjes,
een haast uitgelezen boek.
Om je heen verlies je vrienden
en de eenzaamheid slaat toe.
Je gaat de balans opmaken,
maar je weet niet altijd hoe.
Ouderen leren berusten,
denken; ‘Ja, we worden oud.
Inleveren hoort bij ons leven,
als ik mijn verstand maar houd’.
Da’s de angst bij ouder worden,
voor verlies aan kwaliteit,
van hun leven, van hun menszijn,
van hun trots en waardigheid.
Als de dementie toch toeslaat
en het eind komt in het zicht,
leef je in een eigen wereld
van een wankel evenwicht.
Wordt een nachtmerrie bewaarheid,
een gedachte die benauwt.
Desondanks wil je een mens zijn,
die zijn waardigheid behoudt.
Want een mens die dementie heeft,
heeft gevoelens, herkent sfeer.
Het verstand heeft haperingen,
maar er is nog zoveel meer.
Zoveel meer om van te houden,
zoveel meer wat er toe doet.
Zoveel meer dat zin kan geven,
aan houvast en levensmoed.
© Hans Cieremans
