Als je vraagt hoe ik me voel,
weet ik het antwoord niet.
Het is een bonte mengeling
van twijfel, schuld, verdriet.
Ik bracht je naar ’t verpleegtehuis,
heb ik me niet vergist?
Jij wilde niet, ik zette door,
heb ik wel goed beslist?
Jij ziet niet hoe ik me voel,
omdat je dat ontgaat.
Alles voelt zo dubbel nu,
het voelt soms als verraad.
Dan krijg ik ook een schuldgevoel:
‘Ik heb je laten gaan’.
Maar lieverd, ik kon echt niet meer,
ik kon het niet meer aan.
Soms vind ik het schaamteloos,
dat ik ben opgelucht.
Heb ik door jouw opname,
de waarheid niet ontvlucht?
Heb ik niet gewoon gefaald,
doe ik je niet tekort?
Verdriet heb ik, omdat het nu
nooit meer als vroeger wordt.
Als je vraagt hoe ik me voel,
weet ik het antwoord niet.
Het is een bonte mengeling
van twijfel, schuld, verdriet.
Eens beloofden wij elkaar:
‘We worden samen oud’
Geloof je nu het anders is,
dat ik toch van je houd?
© Hans Cieremans
