Hoe kan jij me nou begrijpen,
als ‘k mezelf niet meer begrijp?
Ik ben doodsbang en onzeker,
waardoor ik hem steeds meer knijp.
Ik lijk alles te vergeten
en weet niet meer waar ik ben.
Alle mensen lijken vreemden,
niemand meer die ik herken.
Mijn gedrag is onbegrepen,
jij noemt het ‘onaangepast’.
Ik leef in mijn eigen wereld
en jij noemt dat ‘overlast’.
Alles voelt als een bedreiging,
als je mij steeds corrigeert.
Houd toch op, het maakt me woedend,
ik doe niks expres verkeerd.
Ja, ik hoor je heus wel praten,
maar ‘k begrijp je echt niet meer.
Waarom raakt soms je geduld op,
ga je tegen mij tekeer?
Ik herken niet meer jouw wereld
en de mijne is zo leeg.
Ik zoek rust, het zou me helpen
als ik aandacht van je kreeg.
Want ik wil niet onbegrepen
en ik wil niet lastig zijn.
‘k wil jouw aandacht in mijn wereld,
die heel angstig is en klein.
Er is zoveel in verdwenen,
zoveel is er uitgewist.
‘k Heb je nodig, wees geduldig,
help mij in die dichte mist.
© Hans Cieremans
