Ik heb geen keus,
ik moet er mee leven,
anders loopt het straks fout.
Ik moet het zorgen
uit handen gaan geven,
ondanks dat ik van je houd.
Ik laat je los,
je gaat naar ’t verpleeghuis,
‘t is geen keus, maar een ‘must’.
We worden gescheiden,
ik ben straks alleen thuis,
’t is beter voor jouw en mijn rust.
Maar het valt zwaar
jou achter te laten,
ik hoop dat het daar beter wordt.
Ze houden jou daar
heel goed in de gaten
en je komt daar niets tekort.
Ik wou het liefst
dat jij hier kon blijven,
maar dat kan niet meer hoor.
Want al jouw onrust
is niet te beschrijven
en ik ga er zo onderdoor.
Ik heb geen keus,
ik moet er mee leven,
oh, wat gaat het toch vlug.
Je gaat naar ’t verpleeghuis,
je bent ingeschreven,
er is geen weg meer terug.
Laten we gaan,
de taxi wacht buiten.
Kom maar, dit is ons lot.
Ik ga met je mee,
‘k zal alles afsluiten,
ik doe de deur wel op slot.
© Hans Cieremans
