Zij herinnert zich de dingen
uit een lang vervlogen tijd.
Maar wat gisteren gebeurd is,
is ze nu volledig kwijt.
Zij gaat terug naar haar verleden,
deze tijd kent ze niet meer.
Ze praat altijd over vroeger,
en zingt liedjes van weleer.
‘Waar de blanke top der duinen’,
‘onder moeders paraplu’,
‘Hollands vlag je bent mijn glorie’,
zong ze vroeger, zingt ze nu.
Vreemd dat alles in het heden
in een mum is weggezakt.
Maar haar lang termijngeheugen
is nog redelijk intact.
Zoveel liedjes uit ’t verleden,
die passeren de revue.
’t Geeft haar ondanks haar verwardheid
levenszin in ‘t ‘hier en nu’.
Ik richt mij op haar beleving
en zing mee waar ik het kan.
En zo niet, dan zingt ze solo,
’t liedje van ‘de orgelman’.
Soms dan dansen we een walsje,
telt ze mee, van ‘één, twee, drie’.
Ze geniet van al mijn aandacht,
dat verzacht haar dementie.
Ik probeer me in te leven,
in de wereld waar zij leeft.
Daarin geeft muziek d’ emotie,
die haar veel voldoening geeft.
© H. Cieremans
.
