Schuldgevoelens, schaamte, twijfel
overvallen mij constant.
Luister ik naar mijn gevoelens
of gebruik ik mijn verstand?
Moet ik jou op laten nemen,
omdat het steeds zwaarder wordt?
Of is dat te egoïstisch,
schiet mijn zorg aan jou tekort?
’t Is een vreselijk dilemma,
want ik laat je niet graag gaan.
Maar als ik kijk naar mezelf,
dan kan ik het niet meer aan.
En als jij wordt opgenomen,
dan is dat definitief.
Mag ik je dat nou wel aandoen?
Want ik heb je nog steeds lief.
Ik beloofde trouw te blijven
in de voor- en in tegenspoed.
Door die rottige Alzheimer
staat dit op gespannen voet.
Daarom voel ik me heel schuldig
als je zo het huis uitgaat.
Nee, dat zit me echt niet lekker,
het voelt als een soort verraad.
Ik ga morgen naar de dokter,
‘k heb een afspraak kwart voor elf.
Ik weet al wat hij gaat zeggen:
‘Denk vooral nu aan jezelf’.
Toch blijft het dilemma duivels,
want geen keuze voelt er goed.
Maar wat is dan de minst slechte?
‘k Weet niet wat ik kiezen moet.
© Hans Cieremans
