Mijn omaatje heeft Alzheimer,
ze is flink in de war.
Ze vraagt: ‘Ben jij er één van Nel
of ben jij soms van Mar?’
Dan zeg ik: ‘Lieve oma,
ik ben er één van Riet’.
‘Nee toch?’ antwoord oma dan,
‘k herkende je haast niet.
Nu je ’t zegt, zie ik het wel,
ik zie gelijkenis.
Zeg, kan jij me zeggen dan,
waar mijn dochter is?’
‘Mijn moeder was hier gisteren
en ze komt morgen weer.’
‘Gek toch hè?’ zegt omaatje,
‘dat weet ik nou niet meer’.
Dan drinken we een kopje thee
en oma vraagt: ‘Zeg Frans,
bevalt je nieuwe studie nog?’
Ik zeg:’ Bedoelt u Hans?
Ik werk in het gemeentehuis
en Hans is de student’.
‘O Ja? Ik weet het soms niet meer,
wat fijn dat jij er bent’.
Ik blijf nog even op bezoek,
omaatje geniet.
‘Ja, nu zie ik wie je bent,
je bent er één van Riet’.
En na ’t bezoek zegt omaatje
‘’t Was leuk hoor, dank je wel
en doe vooral de groeten thuis
aan je moeder Nel’.
© Hans Cieremans
