Ik wil je troosten,
maar wat moet ik zeggen
bij jouw ontstellend verdriet.
Heel veel ‘waaroms’
zijn niet uit te leggen.
Woorden van troost vind ik niet.
Als ik wat zeg:
Het zal niet doordringen,
je hebt veel te veel op je bord
Ik kan je alleen
met mijn liefde omringen,
en woorden die schieten te kort
Laten we daarom
maar zwijgen en huilen,
zo delen we samen de pijn.
Laat mij je omarmen,
je mag bij me schuilen,
Ik hoop er voor jou steeds te zijn.
Deel zo met mij
je onmacht, je boosheid,
je wanhoop van het gemis.
Je radeloosheid,
je angst voor de toekomst,
je tranen die ik bij je wis.
Toch komt eens de tijd
met donkere nachten
dan ben je verdrietig, alleen.
Dan lig je vaak wakker
met al jouw gedachten,
en jij moet daar eenzaam doorheen.
Ik hoop dat de tijd
je wonden zal helen,
het leven je weer vreugde geeft.
Die tijd komt er vast,
als je vreugde kan delen
en pijn in je leven verweeft.
© Hans Cieremans
