Langzaam ga je meer vergeten,
naarmate de tijd verstrijkt.
Ook al houd je goed de schijn op
waardoor alles beter lijkt.
En dan denken buitenstaanders:
‘Er is niet veel aan de hand’.
Maar intussen weet ik beter,
je valt vaker door de mand.
Juist veel alledaagse dingen
lukken je zo vaak niet meer.
Als ik jou daarop dan aanspreek,
dan ontken keer op keer.
En dan vind je mij een zeurpiet,
je vindt dat ik lastig word.
Maar ik zie het toch gebeuren,
dat jij anders bent sinds kort.
Je verbloemt al je tekorten,
je hebt smoesjes bij de vleet.
Zo verhul je steeds de waarheid
en dat je steeds meer vergeet.
Je gaat rustig autorijden,
dan houd ik mijn hart steeds vast.
Straks gebeuren ongelukken,
dan is Leiden echt in last.
Kennelijk heb jij geen inzicht
in jouw rotte ziektebeeld.
Soms lukt het je af te leiden,
wat me dan veel angsten scheelt.
Maar hoelang moet dit zo doorgaan,
wanneer word jij je bewust,
dat je steeds meer achteruitgaat?
Wanneer krijg ik weer wat rust?
© Hans Cieremans
