Ik zie dat je naar me kijkt,
maar me toch niet ziet.
Ik merk dat je mij wel hoort,
maar je luistert niet.
Je leeft een eigen leventje,
waar je mij niet herkent.
Je bent dichtbij, toch voelt het ook
alsof je ver weg bent.
Ik kan je woorden niet verstaan,
je brabbelt jouw verhaal,
dat ik alleen begrijpen kan
via je lichaamstaal.
Je intonatie en je blik
verraden jouw paniek.
Ik krijg je soms wat rustiger,
met zingen of muziek.
Ik pak je hand, ik streel je haar,
ik zing voor jou een lied.
Zo zijn we dicht bij elkaar,
maar toch ook weer niet.
Want jij blijft in je wereldje
en ik blijf in het mijn.
Toch hoop ik dat wij nog heel lang
zo bij elkander te zijn.
© Hans Cieremans
