‘‘k Wil je hierbij condoleren,
tja, dit afscheid doet veel pijn.
Kop op hoor, ik wens je sterkte,
‘k zal er altijd voor je zijn’.
In de aula, na de uitvaart,
is dit vaak een standaardzin,
maar de waarheid is zo anders,
er komt bijna niks van in.
O, er zijn veel lieve mensen,
woorden zijn heel goed bedoeld.
Maar als alles dan voorbij is,
merk je dat het anders voelt.
Af en toe een telefoontje,
af en toe een schouderklop
en sporadisch een bezoekje,
verder houdt het dan wel op.
Maar ik kan het wel begrijpen,
ik ben niet teleurgesteld.
Mensen hebben eigen sores,
het is fijn als iemand belt.
Ik moet zelf de draad oppakken,
al valt dat beslist niet mee.
En de woorden bij het afscheid?
Waren lief, maar een cliché.
Maar ja………….
Sta ik straks zelf bij een afscheid,
zeg ik ook vast: ‘Dit doet pijn,
kop op hoor, ik wens je sterkte,
‘k zal er altijd voor je zijn’.
Want wat kan ik anders zeggen,
dan die ene standaardzin?
Een belofte uit mijn onmacht,
tegen beter weten in’.
© Hans Cieremans
