Als ik niet meer word begrepen,
ik mezelf ook niet meer snap.
Als ik langzaam uit mijn leven
mijn herinneringen schrap.
Gaat mijn waardigheid verloren,
heb ik ongeremd gedrag.
Blijf dan altijd aan me denken,
zoals jij me vroeger zag.
Als ontreddering mij bang maakt,
ik niet meer als vroeger ben.
Als ik in de levensspiegel
zelfs mezelf niet meer herken.
Als de dementie ooit toeslaat,
waarvoor menigeen zo vreest.
Blijf dan altijd aan me denken,
zoals ik eens ben geweest.
Want al word ik misschien anders,
‘k heb je nodig om me heen.
Geef dat kleine beetje houvast,
laat mij juist dan niet alleen.
Blijf me liefdevol vertellen,
zie me niet slechts als probleem,
probeer mij gerust te stellen,
tot ik afscheid van je neem.
© Hans Cieremans