Ik moet jouw gedachtes raden
en ik weet niet wat je voelt.
Wat je zegt is voor mij wartaal,
ik snap niet wat je bedoelt.
Toch probeer ik door te dringen
en kijk naar jouw lichaamstaal.
Zo hoop ik contact te maken,
ook al is dat non-verbaal.
‘k Pak je hand en geef een knuffel
en kijk hoe je reageert.
Soms weet ik een snaar te raken
en soms doe ik het verkeerd.
Soms krijg ik een brede glimlach
en soms zie ik ergernis.
Het is steeds maar weer afwachten,
hoe je echte stemming is.
Ik vertel van onze kind’ren,
maar dan ik merk als ik praat,
dat er in jouw eigen wereld,
veel van wat ik zeg ontgaat.
Het blijft moeilijk te aanvaarden,
wat zo onaanvaardbaar is.
’t Is mijn ouwe trouwe maatje,
die ik dagelijks zo mis.
Ik heb afscheid moeten nemen
van zoals jij vroeger was.
Toen jouw dementie hard toesloeg,
toen besefte ik het pas:
Het is twee keer afscheid nemen,
nu en straks definitief,
Maar wat dementie nooit stuk maakt:
‘Ik heb jou voor altijd lief’
© Hans Cieremans
