Er rijdt een trein naar Alzheimer,
wie ooit die reis begon,
reed flink door en stopte pas
op het eindstation.
De reis ging door een dichte mist
en door een heel diep dal.
En niemand wist meer waar hij was
tot in de aankomsthal.
‘Dit is het einde van de reis’
zei dan de machinist.
Met lege handen stond je daar
omringd door dichte mist.
De uitgang was er niet te zien,
er was geen terug-vervoer.
Want voor de reis naar Alzheimer
bestond er geen retour.
Er was geen balie, geen loket,
geen informatiebron
Er heerste overal paniek
op een druk perron.
Al de mensen die je zag,
die waren onbekend.
Niemand die het antwoord gaf,
op waar je hier toch bent.
Maar toch, als je heel goed kijkt,
dan zie je langs het spoor,
een hoopvol lichtje door de mist,
daar breekt de zon weer door.
Daar staat de nieuwe trein weer klaar,
de mensen stappen in.
Alzheimer geen eindstation,
maar reis naar nieuw begin.
© Hans Cieremans
