Ondoordringbaar is de leegte
van de holtes in het brein.
Schemerige zwarte gaten,
in een labyrint vol pijn.
Daar is vroeger weg, verdwenen
en is toekomst gecastreerd.
Daar is zelfs het ‘ik‘ vergeten
en herinnering geamputeerd.
In met niets gevulde leegte
van de holtes in het brein,
vullen gaten zich met tranen
tot een nevelig gordijn.
Daar tikt uitzichtloos de tijd door,
tijd die ook al niet meer is.
Daarin leef jij, maar ook niet meer,
in een wereld van gemis.
In de volheid van de leegte,
van de holtes in het brein,
zitten gaten met veel vragen
van wat levenszin mag zijn.
Maar het antwoord blijft verborgen
in de leegte van de mist.
Niemand kan het mij vertellen,
o, ik wou dat ik het wist.
© Hans Cieremans
