Een bloemenzee
vlak langs de treinbaan.
Knuffels en kaarsen,
mensen die stil staan.
Geschokte getuigen,
toekomst in duigen.
Beklemmende stilte,
geluid van de straat.
Een angstige droom,
die werk’ lijk bestaat.
Onrealistisch,
niet te bevatten
plannen voor later,
die uit elkaar spatten.
Een bloemenzee
vlak langs de treinbaan.
Linten, gedichten,
mensen die doorgaan.
Droevig, bewogen,
tranende ogen.
Blikken vol afschuw,
zonder een woord.
Alleen vier namen,
die je daar hoort.
De zon gaat onder,
dan is de nacht er.
De stille straat
laat een bloemenzee achter.
Een bloemenzee
vlak langs de treinbaan.
Een nieuwe dag,
de zon zal weer opgaan.
Mensen die kijken,
dagen verstrijken.
Bloemen verwelken,
ze blijven niet lang.
De trein van het leven
komt weer op gang.
Hij rijdt over sporen,
met wissels en seinen
soms laat hij een spoor na,
dat nooit zal verdwijnen.
© Hans Cieremans
