Als ik zoveel ben vergeten,
dat ik jou zelfs niet herken.
Als ik steeds maar weer blijf vragen,
hoe jij heet en waar ik ben.
Als ik niets meer kan begrijpen,
van de wereld om me heen.
Dan heb ik je keihard nodig,
dus laat mij dan niet alleen.
Als ik wartaal uit ga spreken,
naar je kijk, maar je niet zie.
Als ik niet weet hoe te hand’ len
en verlies ik mijn regie.
Als ik boos word en opstandig
of van angsten haast versteen.
Dan heb ik je keihard nodig,
dus laat mij dan niet alleen.
Als ik alsmaar een beroep doe
op je eindeloos geduld.
Als het jou wel eens teveel wordt,
dan is dat echt niet mijn schuld.
Want ik kan het zelf niet helpen,
Alzheimer is zo gemeen.
Ook jij lijdt, we doen het samen,
laat mij daarom nooit alleen.
Als Corona ooit weer terug komt,
blijf dan niet weer zo lang weg,
Nee, niet zwaaien voor de ramen,
maar bezoek in overleg.
Want de eenzaamheid is fnuikend,
dat gaat echt door merg en been.
Als Corona ooit weer terugkomt,
laat me juist dan niet alleen.
© Hans Cieremans