Zal je mij opnieuw herkennen,
ergens aan de overkant?
Weet jij mij de weg te wijzen
in dat onbekende land?
Zal je mijn naam dan weer noemen,
pak je mij weer stevig beet,
in een innige omhelzing,
zoals jij dat vroeger deed?
Worden wij opnieuw gelukkig,
net zoals het vroeger was?
Toen de toekomst naar ons lachte
in het altijdgroene gras?
Zal verdriet dan zijn vergeten,
van jouw nare dementie?
Komen wij ooit bij elkander,
in hernieuwde energie?
In mijn twijfelend vertrouwen,
komen wij weer bij elkaar.
Bij vertrouwen kun je hopen,
wordt de toekomst minder zwaar.
Gaat vertrouwen ooit verloren,
dan is hoop een utopie.
Maar als het vertrouwen uitkomt,
weet ik dat ik jou weer zie.
© Hans Cieremans
