Ik mis je nachtzoen,
voor het naar bed gaan.
Je ochtendhumeur,
als we weer opstaan.
Jouw zacht gekookt eitje
bij ons ontbijtje.
Ik mis je humor,
je grillen, je lach.
Ons lekkere wijntje,
iedere dag.
Jouw optimisme,
waar ik op kon leunen.
Ik mis je schouder,
waarop ik kon steunen.
Ik mis je hobby’s,
je babbels, je krantje.
ons dagelijks ritme,
jouw helpende handje.
Bij afspraken maken,
moeilijke zaken.
Ik mis jouw mening
en nu voel ik pas,
hoeveel ik het mis,
gewoon wie je was.
Ik mis echt alles,
zelfs je nukken.
Ik moet alleen verder,
ik hoop dat ‘t zal lukken.
Dat is niet eenvoudig,
dat is echt knokken.
Vallen en opstaan,
soms maak ik brokken.
Zie ik jouw spullen,
moet ik soms brullen.
Ik blijf je missen
maar ‘k ben je niet kwijt.
Je zit in mijn hart,
voor eens en altijd.
Ik kus je foto,
als ik naar bed ga.
Ik voel jouw liefde,
steeds als ik opsta.
© Hans Cieremans
