Als het schemert in je leven,
waardoor werk’ lijkheid vervaagt
en de mist in flarden opduikt,
die vergeten in zich draagt.
Als je leven moet met angsten,
met verwarring, zielenpijn.
Dan zit ik me af te vragen,
wat jouw levenszin kan zijn?
Als de duisternis slechts toeneemt,
bij ’t verstrijken van de tijd.
Waardoor zorgen zich vergroten,
net als je afhank’ lijkheid.
Als geliefden jou omringen,
terwijl jij ze niet herkent.
Dan zit ik me af te vragen,
waarom jij nog bij ons bent?
Maar toch wil ik je niet missen,
want soms door die dichte mist,
zie ik ook wat zonnestraaltjes,
die ik al had uitgewist.
Dan zie ik ineens jouw glimlach,
ondanks diepe duisternis.
En dan voel ik dat jouw ‘hier zijn’
toch nog van veel waarde is.
© Hans Cieremans
