Als het licht uit gaat
en de tijd stil staat,
stopt jouw pijn en vertwijfeling.
Ademloos, bevrijd,
naar de eeuwigheid,
vliegt wat was in herinnering.
Waar de liefde blijft bestaan,
‘t geeft mijn toekomst zin.
Breekt nieuw licht door in de traan.
Liefde geeft een nieuw begin.
Als mijn traan verdampt,
duisternis verkrampt,
wordt de tijd opnieuw opgeschaald.
Een geheimenis,
is ondanks gemis,
dat de liefde nooit stopt of faalt.
Liefde in ons leven,
is wat levenspijn verzacht,
is met mij verweven
en geeft mij opnieuw weer kracht.
Nu de liefde spreekt
en de zon doorbreekt,
stopt mijn pijn en vertwijfeling.
Pluk ik weer de dag,
wordt mijn traan een lach,
om de gouden herinnering.
Die zal nooit vervagen,
is mijn grote troost bij rouw.
Liefde zal mij dragen,
steeds weer als ik denk aan jou.
© Hans Cieremans
