Tussen de miljoenen schelpen
op het uitgestrekte strand,
aangespoeld door de getijden,
ligt een schelpje in het zand.
Van waar zou dit schelpje komen,
neemt de vloed het straks weer mee?
Hoe vaak werd het meegenomen
door de golven van de zee?
Hoe lang heeft het rondgedobberd
in het schuim van ‘t ruime sop?
Waarom roept een nietig schelpje
ineens zoveel vragen op?
Soms dan zijn wij als dat schelpje,
met veel schelpen om ons heen.
Net als ‘t schelpje met veel samen,
maar uiteindelijk alleen.
Liggen wij net als het schelpje
plompverloren op het strand.
Waait het antwoord op ons vragen,
weg met al het zoute zand.
Maar eens zal de wind gaan liggen,
breekt de zon door ’t wolkendek.
Daalt het zand op alle schelpjes,
valt het antwoord op zijn plek.
© Hans Cieremans
