Mijn man is zo vaak dwangmatig
en gedraagt zich obsessief.
Vloekt en scheldt ook regelmatig,
ongeremd en agressief.
En ik moet het steeds ontgelden,
ik doe altijd alles fout.
Daarom twijfel steeds vaker
of ik nog wel van hem houd.
Want hij is niet meer als vroeger,
heel zachtaardig, stoer en lief.
zo attent, altijd hulpvaardig
en vooral ook heel sportief.
‘k Weet, zijn ziekte maakt onzeker
en de toekomst maakt hem bang.
Maar ik kan er niet meer tegen,
want het duurt nu al zo lang.
Mijn geliefde is verdwenen,
ooit mijn prins op ’t witte paard.
In de greep van de Alzheimer,
die mijn prins niet heeft gespaard.
Ja, ik krijg best veel adviezen,
ondersteuning, goed bedoeld.
Maar zij die mij adviseren,
weten echt niet hoe het voelt.
En nu voel ik me vaak schuldig
als ik denk: ‘Was jij maar dood’.
Want ik schrik van die gedachte,
zoiets is toch idioot?
Maar ik ben als mantelzorger
aan het eind van mijn Latijn.
‘Dus mijn prins, zoek vast ons plekje
waar we weer gelukkig zijn’.
© Hans Cieremans
