Omringd door de zorg,
maar jij was niet veilig.
De liefde geboden
was onecht, schijnheilig.
Je pijn toen verkregen,
werd angstig verzwegen.
Beschadigd vertrouwen,
het voelde verkeerd.
Je toekomst onzeker,
getraumatiseerd.
Je ziel vol met krassen,
het ‘waarom’ blijft knagen.
Het antwoord blijft steken
in duizenden vragen.
Maar je moet verder,
je bent nu volwassen.
Ze worden nu zichtbaar
je sporen, je krassen.
Je kunt ze nu delen,
want er zijn velen.
Vertrouwen herwinnen,
waar dat ontbeert.
Tranen gaan wissen,
waar het frustreert.
Je zoekt in het leven
weer veilige plekken,
waar jij echte liefde
nu hoopt te ontdekken.
Geloof vol met deuken,
vol twijfels, geschonden.
‘t Werd vaak misbruikt
bij het slaan van je wonden.
Geloof dat je kwetste,
je leven verpestte.
Maar nu ben je sterk,
jij kwam er doorheen.
De leugen kwam uit,
je staat niet alleen.
Geloof in de liefde
om verder te leven.
Want sterk is de liefde,
die jij door kunt geven.
© Hans Cieremans
