Ik was zo trots op hem toen we trouwden,
trots wie hij was, wat hij deed.
Trots op het nestje, dat wij samen bouwden.
Maar ‘t lijkt of hij ‘t nu niet meer weet.
Want als ik praat over onze twee zonen,
de zaak waarvoor hij heeft gewerkt,
de zomervakanties en van onze dromen,
dan heeft hij daar niks van gemerkt.
Ik praat daarom niet meer over ‘t verleden,
dat heeft langzaamaan weinig zin.
Ik zoek nu naar andere mogelijkheden,
daar zet ik me heel graag voor in.
Alles is anders dan vroegere jaren.
Alzheimer kwam op zijn pad.
Maar ik zal het ‘vroeger’ van samen bewaren,
we hebben het prachtig gehad.
Nu neem ik hem aan de hand mee naar buiten
en praat lieve woordjes tot hem.
‘Hoor nou eens hoe alle vogeltjes fluiten,
ruik eens de bloeiende brem.
Kom naast me zitten, hier op dit bankje,
je wordt veel te moe van dat staan’.
Ik pak uit een tasje zijn lievelingsdrankje,
dan kijkt hij me liefdevol aan.
Ik vraag me soms af: ‘wat voor zin heeft dit leven?’
Maar ik wil hem echt nog niet kwijt.
Soms kan ik hem toch iets vreugdevols geven,
gewoon maar iets kleins op zijn tijd.
Wandelen, zingen, naar zus op visite.
’t Is anders dan vroeger bestaan.
Maar zo kunnen wij soms toch samen genieten.
Daar wil ik nog heel lang voor gaan.
© Hans Cieremans
