Zij zit aan tafel, haar ogen gesloten,
haar wereld lijkt somber en leeg.
Ontelbare tranen heeft ze vergoten,
nadat ze Alzheimer kreeg.
Haar man pakt haar hand, dan kijkt ze een fractie,
een glimlach komt op haar gezicht.
Maar na wat tellen verdwijnt haar reactie,
de wereld en ogen gaan dicht.
Zij zit aan tafel, haar ogen gesloten,
haar man denkt terug aan de tijd
van hun verliefdheid, waarvan ze genoten,
hij wil zijn geliefde niet kwijt.
Maar al is het anders, hij blijft voor haar zorgen,
hij huilt en streelt zachtjes haar wang.
Zijn angst voor de toekomst, die houdt hij verborgen,
maar diep in zijn hart is hij bang.
Zij zit aan de tafel, haar ogen gesloten,
dan draait hij hun lievelingsplaat.
Plotseling doet ze haar ogen dan open,
terwijl ze mee neuriën gaat.
Vroeger zong hij: ‘Voor haar’ en dat liedje
brengt haar even terug naar het ‘toen’.
Het blije gevoel van dat piepjonge grietje,
ze glimlacht, haar man krijgt een zoen.
© Hans Cieremans
‘Voor haar’: Frans Halsema https://www.youtube.com/watch?v=0uFlZRBIS_U
