Rood is de secondewijzer,
die zich wegtikt in de tijd.
‘k Volg minutenlang zijn rondjes,
maar de tel die ben ik kwijt.
Ik zit naast je bed te waken,
uit je ooghoek rolt een traan.
‘k Houd je vast, terwijl ik loslaat
en ik wacht tot je zult gaan.
En die wijzer blijft maar draaien
in een eindeloze sleur.
In een klok met zwarte cijfers,
boven een gesloten deur.
En ik stoei met mijn gevoelens,
vol van tegenstrijdigheid.
Ik zit in een rollercoaster
die zich voortsleept in de tijd.
Dan neem ik een beker koffie
uit de koffieautomaat.
Lauwe koffie, niet te drinken
en intussen wordt het laat.
Maar ik wacht, je bent onrustig,
dus ik spreek je troostend toe.
Steeds voel ik weer tranen branden
en ik ben ontzettend moe.
Buiten wordt het langzaam donker,
binnen gaan de lichten aan.
En ik staar weer naar die wijzer,
die oneindig door blijft gaan.
Dan zie ik je ogen breken
en je slaakt je laatste zucht.
Ook al ben ik heel verdrietig,
het voelt ook heel opgelucht.
Rood is de secondewijzer,
die zich wegtikt in de tijd.
‘k Volgde urenlang zijn rondjes,
maar de tel die was ik kwijt.
En terwijl jij nu je rust vindt,
ga ik huiswaarts, heel verward.
‘k Laat je los, maar houd je ook vast,
in het diepste van mijn hart.
© Hans Cieremans
