Vroeger ging ik naar de buren,
want die hadden een tv.
En dan keek ik daar naar Dorus,
‘t was in Saint Germain des Prés.
Een café, heel erg gezellig
op het kleine binnenplein
In zwart wit op maar één zender,
samen met meneer Cor Steijn.
En we moesten heel vaak lachen,
maar wat was zijn humor traag.
Zo’n programma met die beelden,
dat kan echt niet meer vandaag.
Maar toch kan ik nog genieten
en ik kijk met veel plezier
naar de ‘hoestbui op vier wielen,
in de hemel is geen bier’.
En als ik naar ‘Poesie mauw’ kijk,
‘t meisje op Dorus zijn schoot.
Kan het liedje zelfs ontroeren,
‘k weet nog goed, dat ik genoot.
Dorus alias Tom Manders,
was een grote coryfee,
maar nu is het wel heel anders
als ik kijk naar de tv.
Ik ga niet meer naar de buren,
want ik heb zelf een tv.
Plat en groot met fraaie kleuren,
ja ik heb er zelfs twee.
Maar soms denk ik nog aan Dorus,
aan mijn jeugd, ik was een kind.
En zijn allermooiste liedje?
‘Krokus en de hyacint’.
© Hans Cieremans
