Is de dood een vriend geworden,
waar het eerst een vijand was,
door het uitzichtloze lijden,
waar geen mens ooit van genas.
Waarom zou je dan niet kiezen
voor ontmoeting met een vriend?
Die je rust geeft met de vrede,
die je dan gewoon verdient.
Is het leven geen geschenk meer,
zoals jij het eertijds kreeg.
Dan behoeft de lijdensbeker,
toch niet tot de bodem leeg?
Is het lijden onvermijdbaar,
is ‘t barmhartigheid dat telt
en dan is het te begrijpen,
dat het einde wordt versneld.
Maar als tijd de geest vertroebelt,
en in schemering verhult,
is de keus niet meer te maken,
past slechts liefde en geduld.
Tot de schemer zal gaan wijken
blijft vertwijfeling bestaan.
Maar aan ‘t eind zal rust en vrede
ook die mensen niet ontgaan.
© Hans Cieremans
