berusten

Berusten

Het is moeilijk te aanvaarden
wat zo onaanvaardbaar is.
Dat jij anders bent geworden,
waardoor ik mijn maatje mis.
Ja, men zegt: ‘Je moet berusten,
‘t is niet anders, je moet door.
Echt, we blijven aan je denken’.
Maar wat koop ik daar nou voor?

Iedereen is even aardig,
dus daar zit het echt niet in.
Maar wat ik nu soms bemerk
is gebrek aan levenszin.
Hoewel ik je kom bezoeken,
zeven dagen in de week.
Ben ik elke dag bij thuiskomst,
eenzaam en totaal van streek.

En dan moet ik aan jou denken,
altijd slapend in je stoel.
Geen contact, geheel apathisch,
‘t geeft een machteloos gevoel.
Vroeger was ik altijd vrolijk,
maar dit maakt me depressief.
Maar al ben je dan veranderd,
ik heb jou nog altijd lief.

Ja, men zegt: ‘Je moet berusten’,
‘t Is zo makkelijk gezegd.
Toch blijf ik het steeds proberen,
al komt er niets van terecht.
Misschien heelt de tijd de wonden,
dus ik blijf mijn best wel doen.
En zal ik mijn vreugd ooit halen
uit herinnering aan toen.

Toen we heel gelukkig waren
en de toekomst openlag.
Alles op ons levenspaadje,
dat ik heel rooskleurig zag.
Maar nu moet ik dus aanvaarden
wat zo onaanvaardbaar is.
Ik moet leren te berusten
dat ik jou, mijn maatje mis.

© Hans Cieremans