Al de plannen die we maakten
kunnen in de prullenbak.
Omdat ‘Alzheimer’ jou vast greep
en een stokje daarvoor stak.
In plaats van een retourtje,
Rome, Londen of Parijs,
gaat mijn ritje naar ’t verpleeghuis
geen retour, maar enk’ le reis.
In plaats van gezellig uitgaan
naar ’t concert waar jij voor koos.
Zing ik met jou kinderliedjes
uit een hele oude doos.
En in plaats van te dineren
in ’t geliefde eetcafé,
help ik jou nu eten geven,
zachte groente en puree.
En in plaats van een discussie
in een levendig gesprek,
gis ik maar wat je wilt zeggen,
want je hebt een spraakgebrek
En in plaats van wandelingen
langs het strand, van een paar uur.
Lopen wij om het verpleeghuis
rondjes van een korte duur.
En in plaats van…., ja van alles,
want niets is meer wat het was.
‘k Vraag mij af: ‘Hoe moet ik verder?
‘k Leef op een kapot kompas.
Is er eigenlijk een ‘verder’
of is er alleen een ‘toen’?
Ach, we pakken de momenten
daarmee moeten wij het doen.
© Hans Cieremans
