Als herinneringen dwalen
in een doolhof van de tijd,
in je mistig brein verschralen,
zwevend in vergetelheid.
Als de levenszin verschrompelt,
en je van je trots berooit,
dementie je overrompelt,
weet dan: ‘Ik vergeet je nooit’.
Als herkenning gaat bezwijken,
door je zware levenslast,
waarin waardigheid gaat wijken,
jouw decorum aangetast.
Als herkenning gaat verdwijnen
in dat mistig labyrint.
Zelfs al lijk je weg te kwijnen,
weet dat onze liefde bindt.
Liefde heeft ons steeds verbonden,
niets wat ons van liefde scheidt.
Liefde heelt de diepste wonden,
zelfs al ben ik je haast kwijt.
Liefde zal het altijd winnen,
ondanks mijn verdriet en rouw.
Altijd zal ik je beminnen,
omdat ik zo van je hou.
© Hans Cieremans
