Al die ouderen van dagen,
die voortdurend aandacht vragen,
depressief zijn en maar klagen,
krampje hier en pijntje daar.
Niet flexibel, maar rechtlijnig,
zus te veel en zo te weinig,
ontevreden en chagrijnig,
irritant en prikkelbaar.
Al die oudjes die maar zeuren,
met hun sombere humeuren,
Ze zijn haast niet op te beuren,
niets is leuk, ze doen nooit mee.
Want ze vinden het niet boeiend
of het is ze te vermoeiend
en ze zitten kwijlend, knoeiend,
heel de dag voor de tv.
Oudjes, die zich doodvervelen
vaak bezien met vooroordelen,
die gedeeld worden door velen
en hun niet worden bespaard.
Maar dat beeld dat maakt me kriegel,
want kijk nu eens in de spiegel
en bekijk je eigen giechel,
straks dan ben jij zelf bejaard.
En dan loop je zelf te klagen,
want je wilt ook aandacht vragen,
slijt jij eenzaam al je dagen,
want geen mens maakt tijd voor jou.
Dan voel jij je ook verlaten,
mag je met een robot praten.
Houd mijn woorden in de gaten,
want die tijd komt super gauw.
© Hans Cieremans
