Eens op een dag,
zo weten wij allen
sterven je ouders,
de stam is gevallen.
Wij zijn de loten
daaruit ontsproten
die zich dan wort’ len
diep in de grond.
Een nieuwe stam,
waar de oude eerst stond.
Daar hoop je te bloeien
in lengte van dagen
en hoop je met liefde
je vruchten te dragen.
Wij nieuwe stammen
uit d’ aarde gerezen,
zijn nu of straks,
allemaal wezen.
De oude bomen
zijn overgenomen.
Maar al hun waarden
blijven bestaan
Hun wijze lessen
die nimmer vergaan,
zijn voedingsbodem
voor ‘t nieuwe leven.
Die wij onze takken
weer door kunnen geven
De oude stammen,
wij zullen ze missen
Maar al hun wijsheid
is niet uit te wissen
Hun spoor nagelaten
aan ons nazaten.
Aan onze stammen
schenken ze kracht.
De oude stammen,
zij rusten dan zacht.
Al zijn ze gebroken
God zal zich ontfermen
Terwijl wij hun lessen
nu mogen beschermen.
© Hans Cieremans
