Op een groen bankje,
dat staat op het kerkplein,
zat vaak een stokoude man.
Hij keek naar de mensen,
die daar aan het werk zijn,
ze kenden hem wel ‘ome Jan’.
Hij leunde zijn armen
op zijn rollator.
Hij zou nog graag mee willen doen.
Maar dat kon niet meer,
daar was hij te oud voor.
Hij was al heel lang met pensioen.
Hij woond’ in een huisje
en was nog zelfstandig,
zijn vrouw was al jarenlang dood.
Hij redde zich wel,
want hij was best handig
en buurtjes die hielpen bij nood.
En op dat bankje,
daar had hij veel aanspraak,
hij was dan ook graag aan het woord.
En al zijn praatjes,
die gingen meestal dan
over zijn club ‘Feijenoord’.
Maar op een dag
bleef het bankje verlaten,
het stond onbezet op het plein.
Dat was heel vreemd,
je zag mensen praten
‘Waar zou oom Jan nu toch zijn?’
Toen zijn er een paar
naar zijn huisje gelopen
en belden ongerust aan.
De deur die bleef dicht,
ome Jan deed niet open,
hij was naar de hemel gegaan.
Feijenoord verloor
een trouwe supporter,
het eindsignaal klonk voor oom Jan.
Ach, zijn verlenging,
die duurder wat korter,
dan dat had gepast in zijn plan.
Als eerbetoon
schreef men op een mooi plankje
‘Voor Feijenoord voor altijd held.
Dit was voor oom Jan
het reservebankje,
hij staat nu voorgoed opgesteld.’
© Hans Cieremans
