Achter de besneeuwde bergen
vind je de herinnering,
waar een toekomstdroom verbleekte
in de sneeuw ten onder ging.
Smetteloze witte deken
brak de toekomst bikkelhard.
Zomaar in een paar seconden
werd sneeuwwit ineens gitzwart.
Voor geluk en toekomstdromen
leek geen enk ’le berg te hoog.
Liep je in sneeuwwitte trouwjurk
richting van de hemelboog.
Niet bewust van het gevaar
dat razend op ’t geluk neer stort,
waardoor dromen van een toekomst
tot een desillusie wordt.
Bergen hebben altijd dalen,
daar moet jij nu dwars doorheen.
Ook al lijkt het dal verlaten,
je loopt daar toch niet alleen.
Al is ‘dan’ een ‘toen’ geworden,
lijkt de wereld stil te staan.
Liefde doet de sneeuw weg smelten
en zal eeuwig voort bestaan.
© Hans Cieremans
