In het verpleeghuis, waar oudjes verblijven,
wordt met veel liefde gezorgd.
Door protocollen en plannen te schrijven,
moet veiligheid worden geborgd.
Om te bezien of de kwaliteit goed is
vindt een inspectie soms plaats.
Uit onderzoek blijkt dat er veel mis is:
De kwaliteit is ondermaats.
En de inspecties die luiden de noodklok,
de media-aandacht is groot.
En het verpleeghuis, dat zich bijna dood schrok,
verkeert nu in hevige nood.
Het is het gevolg van beleidsmakers falen,
beslissingen van hoger hand.
Die voor de oudjes de toekomst bepalen,
zonder gevoel of verstand.
Ze brengen het mooi: ’U blijft nu thuis wonen,
we bieden u daar hulp op maat’.
Maar daardoor zie je problemen juist komen,
omdat het thuis vaak niet meer gaat.
Eenzaamheid waar ze onder gaan bukken,
maakt oudjes somber en moe.
De kansen die komen door thuisongelukken
nemen hand over hand toe.
Nu wordt het verpleeghuis, een huis om te sterven.
De sfeer wordt er klinisch en kil.
Veiligheid gaat plezier in het leven bederven,
stopt eigen regie, eigen wil.
Het gaat om de regels, het gaat om de centen,
het gaat niet om warmt’ of gevoel.
Zelfs op een afdeling ‘zware dementen’,
voelen ze vast wat ‘k bedoel.
© Hans Cieremans
