Ze waren vele jaren buren
en met elkaar heel goed bevriend.
Ze hadden samen veel gelachen,
maar soms ook met elkaar gegriend.
Hun kinders van dezelfde leeftijd,
hebben vaak met elkaar gespeeld.
Nu zijn de kinderen volwassen,
hun ‘lief-en-leed’ werd ook gedeeld.
Toen is een buurman overleden,
de ander was net weduwnaar.
En de twee die achter bleven,
trokken toen in bij elkaar.
Maar de man ging dementeren,
werd zijn geheugen een vergiet.
Zij wilde hem wel graag verzorgen,
op den duur lukte dat niet.
Nu leven ze voorgoed gescheiden,
hij moest naar het verpleegtehuis.
Zij kan ‘t alleen zijn niet verdragen,
verwaarloost zich, zit eenzaam thuis.
Ze hoort heel weinig van de kind ‘ren,
dat vindt zij een groot gemis,
die maken ruzie met elkander
over geld en d’ erfenis.
Zo leeft ze met herinneringen,
aan haar vriend en aan haar man,
aan de kind ‘ren en de vriendschap,
bekijkt ze foto’s nu en dan.
Als zij haar vriend soms gaat bezoeken,
neemt zij het fotoalbum mee.
Dat ziet ze ook bij hem herkenning,
geluksmomentje voor hun twee.
Na een kwartiertje is dat over,
dan zinkt hij weg, want hij is moe.
Ouder worden is een zegen,
maar belangrijk is wel……hoe?
© Hans Cieremans
